Een les over pijn – Mijn uitslag bij de Gravel One Fifty World Series 2025
"Op het moment dat je denkt niet meer verder te kunnen, ontstaat ware kracht." Dit is een verhaal over pijn — niet als vijand, maar als specerij in je lievelingsgerecht: het vertelt je dat je leeft, wakker bent en klaar voor de volgende hap.
Gravel One Fifty 2024
Na mijn race in 2024 — een van de zwaarste gravelwedstrijden ooit, dankzij dagenlange stortregen die het hele parcours veranderde in een brute, glibberige moddermassa — onderging ik mijn eerste echte beproeving: doorgaan onder zware en uitdagende omstandigheden. Meer dan 50% van de deelnemers haalde de finish niet. En hoewel ik één van de weinigen was die de race wél voltooide, was het verre van een fijne herinnering. Maar ik voelde me sterk, levend en vastbesloten: ik zou terugkomen om in 2025 opnieuw te racen.
Nu, een jaar later, had het contrast niet groter kunnen zijn. Het was rustig en zonnig, het parcours lag er perfect bij, en na een jaar van consistente training voelde ik me fris, sterk en klaar aan de startlijn — bruisend van de energie.
De eerste 30 kilometer lag het tempo ontzettend hoog en intens, maar ik kon goed mee, reed dicht op de groep en haalde zelfs met vertrouwen meerdere renners in. Toen, totaal onverwacht, kwam er een scherpe bocht over los grind. Ik verloor de controle, gleed weg en maakte een harde smak. Helaas blesseerde ik daarbij beide knieën én mijn bovenbeen. Ik stond op, stapte terug op de fiets en voelde in eerste instantie niets. Maar na zo’n tien minuten begon de pijn ineens hevig op te spelen — scherpe kniepijn, gecombineerd met kramp in mijn bovenbeen.
Na ongeveer een uur werd de pijn nog erger, waardoor het onmogelijk werd om het tempo van de anderen bij te houden. Ik moest flink vertragen — gefrustreerd, maar wetend dat ik naar mijn lichaam moest luisteren. Na 120 kilometer werd de pijn zo intens dat ik even moest stoppen. Maar vrijwel meteen schakelde mijn lichaam over in herstelmodus en begon alles stijf te worden. Geen goed idee, want zodra die stijfheid inzet, wordt het veel moeilijker om weer in beweging te komen en het ritme terug te vinden.
Toch besloot ik door te gaan, ondanks de toenemende pijn die al snel een intens hoogtepunt bereikte. Heel even overwoog ik serieus om op te geven. Maar toen herinnerde ik me dat er nog maar 30 kilometer te gaan waren tot de finish — een afstand die, hoe zwaar ook, nog te overbruggen was. Ik dacht terug aan iets dat ooit tegen me gezegd werd: "Op het moment dat je denkt niet meer verder te kunnen, ontstaat ware kracht." Precies die gedachte wakkerde een nieuw vuur in mij aan. En dat vuur hield me in beweging.
Ik accepteerde de pijn. Ik zou finishen, hoe intens het ongemak ook was. Ik was vastberaden. En toen gebeurde het: de pijn verdween. Als ochtendmist loste ze op, en in haar plaats kwam een tweede adem — een hernieuwde energie, een kracht die ik vijf minuten eerder nog niet voor mogelijk had gehouden. Door de pijn volledig te omarmen, transformeerde die in pure kracht. Ik kon opnieuw aansluiting vinden bij de groep en haalde in de laatste 30 kilometer meer dan 50 renners in. Ik duwde mezelf tot het uiterste en bracht zowel mezelf als mijn fiets veilig terug naar de finish, binnen de tijd die ik me aan het begin van de race had voorgenomen.
Nu, de dag erna, kan ik nauwelijks lopen door de wond en ben ik gedwongen om rust te nemen en volledig te herstellen. De belangrijkste les is helder: het is net zo belangrijk om te weten wanneer je moet stoppen, als om door te zetten. Het gaat om de balans tussen controle en overgave. Zolang ik mijn evenwicht op de fiets kon bewaren door bewust af te remmen en slimme aanpassingen te maken, kon ik vol vertrouwen doorgaan. En door me volledig over te geven aan het ongemak, in plaats van ertegen te vechten, kon ik mezelf optillen naar een nieuw niveau van kracht. Het verleggen van mijn grenzen én luisteren naar de signalen van mijn lichaam bleken de sleutel tot het ontsluiten van vermogens die vér boven mijn verwachtingen uitstegen.
Maar voor nu gaat het om rust, herstel en opladen — zodat ik er volgend jaar weer sterker sta.
Helaas heb ik me niet gekwalificeerd voor het WK later dit jaar om het op te nemen tegen de wereldkampioen Mathieu van der Poel. Maar hé, ik geef niet op. Ik ben nu al bezig met de voorbereiding voor 2026 — sterker, scherper en vastberadener dan ooit.
De reis gaat verder!
