Voor Nederlands Klik hier

“It didn’t begin with light. It began in the shadow—and a body that couldn’t feel anymore.”

I numbed myself for years. The drugs weren’t the problem—they were the escape from a life I couldn’t bear. Until the question came: Do I die here, or break free?

Prologue: The Fall

What had once been passion became oblivion; what had once been fire turned to ash. I was alive, but hollow—moving through days without meaning, numbed by distraction, dulled by drugs. At the lowest point, one question rose: Perish—or rise? I chose the unknown. I tore open the cage—left my home, let go of friendships, gave away every possession, and deregistered from the Netherlands. All that remained was a backpack, a few hundred euros, and a fragile but undeniable pull: Something has to change.

No plan. No destination. Just a blank slate—and the feeling that if I didn’t leave, I might never return to myself.

First Breath — The Balkans

From Bulgaria, my path led me to Macedonia—where I met Maja, a young woman who introduced me to a small community nestled in the mountains, far from systems and noise. There, in the simplicity of the nature, I slowly began to feel again. Stripped of external pressure, overstimulation, and the heavy weight of old patterns, I finally found space to breathe. Maja was the first to open the door to all the magic that would follow.

It was in that same valley that I crossed paths with a Brazilian man who facilitated ayahuasca ceremonies. I barely knew what ayahuasca was—and I certainly had no intention of taking part. But something stirred. After days of hesitation, the choice became crystal clear: now or never. I didn’t want to say yes. But I did. Deep down, I knew the moment had found me.

The medicine scoured me to the bone—raw, direct, sparing nothing. Everything I thought was “me” flaked off like old paint. In the newborn silence one gentle voice appeared: “come home.” Nothing remained but feeling—my naked essence. That wordless call—crystal-clear for the first time—kept whispering, “Please come home.” I couldn’t ignore it. A door swung open inside me, and there was no way back. A new chapter began, though I had no clue where it would lead. Only a feeling pointed the way: Brazil.

My Second Place of Birth

With my last bit of money, I bought a one-way ticket. I landed in São Paulo and spent a month hitchhiking—guided by synchronicities and my gut—until I reached the heart of the Amazon to continue my dialogue with the plants.

I slept along roadsides, on benches, and with strangers. Always just enough food, always exactly the right ride, I met the right people—the road seemed to open itself.

Arrived in the jungle I lived for two months in a hammock. Plant medicines, silence, the sizzling orchestra of insects.

On a pitch‑black night I fell through the floor of my existence and met everything I am—light and shadow, guilt and longing. There, in the raw center, I felt something that goes far beyond what we call “love.” No rainbows, unicorns, or hallucinatory light shows. But raw, honest, potent presence. A love that takes no sides. A love that simply is—unconditional. Unmistakable. Unshakable and just. I had a meeting with myself.

In that field of pure love I saw the creative power given to us as humans: we can create worlds—and we can destroy them. Whatever we choose, love does not change. It carries. It witnesses. It allows.

As an act of gratitude and devotion I decided to place my life in service to that “unconditional”. Not as a preacher, not as dogma, but as a fellow traveler—a human hand in hand with other humans. That became my living offering, my ongoing vow: every step, every ceremony, every breath in service of remembrance.

In that moment of realization, the mission that had long slumbered within me began to stir—like a seed finally breaking open. It felt like a second birth. My heart pulsed with the quiet certainty of a compass that knew its way. Each whispered “come home” sank deeper into my bones, filling my lungs with presence. And slowly, I understood: home is not a place on a map, but an inner landscape, patiently waiting to be lived in.

The day after, while walking through the jungle, an unusual longing to die washed over me—not from despair, but from pure gratitude. It felt as though the circle had closed. That day, something old in me died—a part that had outlived its purpose. From its ashes rose new life: what had once slipped into oblivion returned as passion.

Creative fire surged through me. In a matter of weeks I learned to play guitar, began to sing and discovered how to hold myself musically. Another love resurfaced too: telling stories through images. Almost instantly an opportunity appeared—a chance to help a filmmaker on a video production, as if the universe were whispering,Tell, show, bring it to life.

Watch here the video:

Shortly after coming home to myself, I felt called to return to the place where I grew up. As if life itself was guiding the way, my parents—eager to see me after so long—bought me a ticket home. “Please come home”. It was time to revisit old soil, not just as their son, but as someone reborn.

Kambo - Earthly Discipline

Back in Europe, I reflected on my time in the Amazon. It had been a heavy journey—confronting, raw, but filled with some of the most meaningful moments of my life. I felt complete. Grateful. It was time to integrate. No more ayahuasca. No more plant medicine. That chapter was closed. Or so I thought.

What I didn’t know yet: everything up to that point had only been a warm-up. The real story hadn’t even started. Shortly after arriving, another unexpected encounter unfolded. Once again, a Brazilian crossed my path—freshly landed, barely speaking a word of English. And yet, we understood each other—heart to heart.

I soon learned that he too worked with plant medicine—and had come to Europe for that exact reason. I was stunned. The synchronicity was undeniable. After my second birth in Brazil, the story now continued—ironically, in my official place of birth, Leeuwarden. A new chapter was unfolding. Through him, Kambo entered my path—not as coincidence, but as an answer. Raw, purifying, undeniably earthly. The frog arrived at the exact moment I was ready to truly land.

The secretion of the frog burned straight through the final layers. After that first session, a wave of gratitude thundered through my body—alongside a powerful urge to root my jungle insights into everyday life. I felt it instantly: this man hadn’t crossed my path by accident.

We became brothers, sharing countless nights in ceremony: making music, laughing, and sometimes crying. For years we served plant medicines and offered Kambo to anyone who felt the call; the frog brought earthly discipline to the visions I’d received from the plants. We traveled trough Europe and in Brazil. During that time he pushed my guitar playing and singing to new heights—quietly preparing me to lead ceremonies of my own one day.

My rebirth found its integration in the very city where I had once officially entered this life. As if the circle had closed—but not to end. What had been awakened in the Amazon now took on a new body. The work continued—on a deeper, more grounded level.

Earth Matters — A Shared Mission

In that same period, I crossed paths with another extraordinary man: Arjan Bos, founder of Earth-Matters.nl. One morning a fragment of memory surfaced—a scene from an ayahuasca vision in the Amazon that had never made sense. In that vision I was sitting on a train to Groningen, unsure why I was going there.

Later that very day I saw a post from Arjan: he needed a videographer for his platform. The resonance was instant. I reached out, discovered he was indeed based in Groningen, and soon—at his invitation—found myself on that same train I’d seen in the vision, heading north to meet him.

Everything clicked into place. We realised we shared the same mission: telling stories that open hearts and question the status quo. I built and ran a studio for his media channel, filmed interviews, edited documentaries and grew as a videographer and photographer. In this way, my love for visual storytelling—rekindled in the Amazon—found a new anchor, fully devoted to consciousness and collective awakening, aligned with the mission I had remembered.

A close collaboration was born — and blossomed into a deep friendship, which eventually gave rise to my own video and photography company: Eleven Monkeys.

South Africa

After a while, through Earth Matters, a new country crossed my path: South Africa. I didn’t know why, only that I had to go. My Brazilian friend quickly slipped a Kambo stick into my bag—“just in case,” he said. But between savannah and ocean I had no plan to work with the medicine. Until I met a young traveler who’d been bitten by an insect and was swept into an allergic storm. After hesitation I decided to help him with Kambo. His relief spread like wildfire. People appeared from every corner of the country. Without promotion the work grew day by day; Kambo was the messenger, I merely the keeper.

After that period I returned to Europe again. I told my Brazilian friend what had happened. He listened, nodded, and without many words, placed the stick in mijn hands. “You are the keeper now in this land,” he said. His time was done, mine begon. I balked; my head said no, but deep within a clear yes sounded. Since then thousands of people have crossed my path—without any advertising—only the ever-growing call of the frog.

Qi‑Yo — The Body as Temple

But my call for grounding grew louder too. My muscles longed for a language of routine, breath, and movement—something that could anchor the medicine’s insights in bone and tendon. Then Qi‑Yo Yoga appeared on my path: an alchemy of yoga, kung fu, and qigong, created by the Bulgarian martial‑arts master Agung Sanga. It resonated in me like a forgotten mantra. My old love for martial arts reignited completely.

I packed my bag again and traveled to Croatia, to a remote island where Agung was giving a month‑long intensive. For four weeks we lived discipline: sunrise meditations, form training until the long light, silence in the evening. We sweated, laughed, kept quiet—and became friends.

After that month, we continued the journey together. Our first destination: the mountains of Bosnia, where we brought Qi‑Yo to the foot of the Visoko pyramid. On that charged land, I filmed my first Eleven Monkeys documentary—a convergence of movement, image, and ancient archaeology.

From there, our path led us to China and Nepal, where we continued to train side by side. Each lesson became a bridge—layer by layer—between body and mind, discipline and intuition, form and formlessness. These journeys didn’t just shape my practice; they anchored me more deeply in myself.

Later came Mexico—the turquoise heart of Bacalar. Amid the seven shades of blue of the “Lagoon of Seven Colors” we offered sunrise sessions on a wooden jetty, letting Qi‑Yo flows merge with the lapping water and breathing the warm lagoon as living prāna. The lake became mirror and teacher; every movement a prayer.

With each journey my root in the body strengthened. To this day Agung and I work together—brothers on the path of breath, movement, and stillness.

Return — The Birth of Reboot360

Back in Groningen everything converged again: Kambo, plant medicines, Qi‑Yo, ritual, and film—five strands longing to become one breath. Everything I had met along the way wanted to integrate: the healing power of simplicity and nature, the visions from the jungle, the brotherhood with my Brazilian friend, the discipline of Agung Sanga, and the storytelling eye and shared mission I honed with Arjan Bos.

In the end I found ground in Orvelte, Drenthe—silence among old oaks. There Reboot360 took root. Here all the strands come together: the raw, unconditional love of the Amazon, the earthy discipline of the frog, the breath and movement of Qi‑Yo, the power of self‑care routines, and the light of storytelling. Once again, a new chapter began. And perhaps… everything up to this point had still only been the warm-up for what is truly yet to come.

Reboot360 is the living answer to my vow—a place where that love takes on hands and feet, so that you too remember what was never lost.

From this base, I keep moving—guiding retreats and trainings in the Netherlands and Brazil, offering 1-on-1 coaching, and drawing wisdom from everyone I met, and will meet to deepen my practice and refine my mission.

I want to thank everyone who has crossed my path. The strangers. The plants and the animals. My friends.
And the thousands of people who placed their trust in me—who had the courage to open up and be vulnerable during the sessions. And also my parents—who brought me into this world, and later helped me find my way back home.

And—you. If you’ve read this far, I hope this story has stirred something in you—something timeless, something true. Perhaps a quiet memory of who you’ve always been. Not to follow my path, but to remember your own. My story is no exception; it is a reminder. We can forget who we are—and we can remember again. “Please come home.”

I thank you, dear fellow traveler, for who you are.

Nederlandse vertaling:

Van duisternis naar missie: mijn reis rond de wereld en de magie die zich ontvouwde – het verhaal achter Reboot360

*De balkan, waar mijn gevoelens terug kwamen*

“Het begon niet met licht. Het begon in de schaduw—en een lichaam dat niets meer kon voelen.”

Jarenlang verdoofde ik mezelf. De drugs waren niet het probleem—ze waren mijn ontsnapping aan een leven dat ik niet kon dragen. Tot die ene vraag kwam: Sterf ik hier, of breek ik los?

Proloog: De Val

Wat ooit passie was, werd vergetelheid; wat ooit vuur was, veranderde in as. Ik leefde nog, maar was leeg—een hol omhulsel, dolend door dagen zonder betekenis, verdoofd door afleiding, afgestompt door middelen. Op mijn dieptepunt rees één vraag:Vergaan, of opstaan?

Ik koos voor het onbekende. Ik brak de kooi open—verliet mijn huis, liet vriendschappen los, gaf al mijn bezittingen weg en schreef me uit in Nederland. Alles wat overbleef was een rugzak, een paar honderd euro, en een fluistering die alles overstemde: het móét anders.

Geen plan. Geen bestemming. Alleen een blanco vel papier—en het gevoel dat als ik niet zou vertrekken, ik mezelf voorgoed zou verliezen.

Eerste Adem – De Balkan

Vanuit Bulgarije leidde mijn pad naar Macedonië, waar ik Maja ontmoette – een jonge vrouw die me introduceerde in een kleine gemeenschap, tussen de bergen, ver weg van systemen en ruis. Daar, in de eenvoud van de natuur, begon ik langzaam weer te voelen. Los van prikkels, verwachtingen en oude patronen vond ik eindelijk ruimte om te ademen. Maja was de eerste die de deur opende naar alle magie die daarna zou volgen.

In datzelfde dal ontmoette ik een Braziliaan die ayahuasca-ceremonies begeleidde. Ik wist nauwelijks wat ayahuasca was – en ik had al helemaal niet de ambitie om eraan deel te nemen. Maar er begon iets te bewegen. Na dagen van aarzeling werd de keuze glashelder: nu of nooit. Ik wilde geen ja zeggen, maar deed het toch. Diep vanbinnen wist ik: dit moment had mij gevonden.

Het medicijn schuurde me tot op het bot – rauw, direct, niets verhullend. Alles waarvan ik dacht dat het ‘ik’ was, bladerde af als oude verf. In de pasgeboren stilte verscheen één zachte stem: “kom thuis.” Er bleef niets anders over dan voelen – mijn naakte essentie. Die woordeloze roep—nog nooit zo glashelder—bleef fluisteren: “kom toch naar huis.” Ik kon niet negeren wat ik voelde. Er zwaaide een deur in mij open, zonder weg terug. Een nieuw hoofdstuk begon, maar ik had geen idee waar het naartoe zou leiden. Alleen een gevoel: Brazilië.

Mijn tweede geboorteland

Met mijn laatste geld kocht ik een enkeltje. Ik landde in São Paulo en liftte vervolgens een maand lang—geleid door synchroniciteiten en mijn intuïtie—naar het hart van de Amazone om mijn gesprek met de planten voort te zetten.

Ik sliep langs wegen, op bankjes en bij onbekenden. Altijd net genoeg eten, altijd precies de juiste lift, en telkens de juiste mensen—de weg leek zich vanzelf te ontvouwen.

Gearriveerd In de jungle leefde ik twee maanden in een hangmat. Plant medicijnen, stilte, het zinderende orkest van insecten.

Op een stikdonkere nacht viel ik door de vloer van mijn bestaan en ontmoette alles wat ik ben — licht én schaduw, schuld én verlangen. Daar, in het rauwe midden, voelde ik iets dat ver voorbijgaat aan wat we ‘liefde’ noemen. Geen regenbogen, eenhoorns of hulicuneernde lichtshows. Maar rauwe, eerlijke, krachtige aanwezigheid. Een liefde die geen kant kiest. Een liefde die simpelweg ís. Onvoorwaardelijk. Onmiskenbaar. Onwankelbaar en rechtvaardig. Ik had een ontmoeting met mezelf.

In dat veld van pure liefde zag ik de creatieve kracht die ons als mens is gegeven: we kunnen werelden scheppen — en we kunnen ze vernietigen. Wat we ook kiezen, de liefde verandert niet. Ze draagt. Ze getuigt. Ze laat zijn.

Als daad van dankbaarheid en toewijding besloot ik mijn leven in dienst te stellen van dat “onvoorwaardelijke”. Niet als prediker, niet als dogma, maar als medereiziger – een mens hand in hand met andere mensen. Dat werd mijn levende offer, mijn voortdurende belofte: elke stap, elke ceremonie, elke adem in dienst van herinnering.

In dat besef ontwaakte de missie die altijd als een sluimerend zaad in mij had gewacht. Het voelde als een tweede geboorte—mijn hart begon te slaan als een onverstoorbaar kompas. Elk fluisterend “kom toch thuis “ zakte dieper mijn botten in, vulde mijn longen met aanwezigheid. Gaandeweg begreep ik: ‘thuis’ is geen plaats op een kaart, maar een innerlijk landschap dat vraagt om bewoning.

De dag erna, al wandelend door de jungle, overviel me een vreemd verlangen om te sterven—niet uit somberte, maar uit pure dankbaarheid. Het voelde alsof de cirkel rond was. Die dag stierf er iets ouds in mij; een deel dat zijn functie had verloren. Uit die as borrelde nieuw leven op: wat ooit in vergetelheid was verdwenen, keerde terug als vurige passie.

Mijn creatieve vuur laaide op. In korte tijd leerde ik gitaar spelen, begon ik te zingen en ontdekte ik hoe ik mezelf muzikaal kon dragen. Ook een andere liefde keerde terug: verhalen vertellen in beeld. Bijna onmiddellijk diende zich daar een kans aan om een videograaf te helpen aan een videoproductie—alsof het universum zei: vertel, laat zien, breng tot leven.

Bekijk hier de video:

Kort nadat ik thuiskwam in mezelf, voelde ik de roep om terug te keren naar de plek waar ik was opgegroeid. Alsof het leven het zelf regelde, kochten mijn ouders – verlangend om me weer te zien – een ticket voor me. "Kom toch thuis". Het was tijd om terug te keren naar oude grond, niet alleen als hun zoon, maar als iemand die opnieuw geboren was.

Kambo - Aardse Discipline

Terug in Europa keek ik terug op een intense periode in de Amazone. Het was een zware reis geweest—confronterend, rauw, maar ook gevuld met enkele van de meest betekenisvolle momenten van mijn leven. Reflecterend voelde ik me voldaan. Ik had mijn lessen ontvangen. Het was tijd om te integreren.

Voor mij geen ayahuasca of andere plant medicijnen meer. Het voelde klaar. Althans… dat dacht ik. Wat ik toen nog niet wist: die hele reis was slechts de opwarming. Het was nog niet eens écht begonnen.

Kort na mijn terugkeer voltrok zich opnieuw een onverwachte ontmoeting. Opnieuw kruiste een Braziliaan mijn pad—net geland, nauwelijks een woord Engels sprekend. En toch begrepen we elkaar, van hart tot hart. Ik ontdekte dat ook hij met plant medicijnen werkte, en daarvoor naar Europa was gekomen. Ik stond perplex. De synchroniciteit was verbluffend.

Na mijn tweede geboorte in Brazilië, vond het verhaal nu zijn vervolg—uitgerekend in mijn officiële geboorteplaats, Leeuwarden. Een nieuw hoofdstuk diende zich aan. Via hem kwam Kambo op mijn pad—niet als toeval, maar als antwoord. Ruw, zuiverend, onmiskenbaar aards. De kikker kwam precies op het moment dat ik klaar was om echt te landen.

De afscheiding van de kikker brandde dwars door de laatste lagen heen. Na die eerste sessie denderde een golf van dankbaarheid door mijn lijf—samen met een intense drang om mijn inzichten uit de jungle te verankeren in het dagelijks leven. Ik voelde het meteen: deze man kwam niet voor niets op mijn pad.

We werden broeders en deelden ontelbare nachten in ceremonie: muziek maken, lachen, soms ook huilen. Jaren lang dienden we plant medicijnen en boden we Kambo aan iedereen die de roep voelde; het slijm van de kikker gaf aardse discipline aan de visioenen die ik via de planten had ontvangen. We reisden door Europa en naar Brazilië. In die tijd tilde hij mijn gitaarspel en zang naar een hoger niveau—en bereidde hij me stilletjes voor om op een dag mijn eigen ceremonies te leiden.

Mijn wedergeboorte vond haar integratie in de stad waar ik ooit officieel het leven begon. Alsof de cirkel zich sloot—maar niet om te eindigen. Wat in de Amazone was aangeraakt, kreeg hier een nieuw lichaam. Het werk ging verder—op een dieper, en aardser niveau.

Earth Matters – En een Gezamenlijke Missie

In diezelfde periode, kruiste nog een bijzondere man mijn pad: Arjan Bos, oprichter van Earth-Matters.nl. Op een ochtend dook plotseling een herinnering op—een beeld uit een ayahuasca-visioen in de Amazone dat ik destijds niet kon plaatsen. In dat visioen zag ik mezelf in de trein naar Groningen, zonder te weten waarom.

Later die dag stuitte ik op een oproep van Arjan: hij zocht iemand om video’s te maken voor zijn platform. De klik was direct. Ik nam contact op en ontdekte dat hij inderdaad in Groningen zat. Niet lang daarna zat ik, op zijn uitnodiging, precies in diezelfde trein naar Groningen die ik eerder in mijn visioen had gezien.

Daar viel alles op zijn plaats. We bleken dezelfde missie te delen: verhalen vertellen die harten openen en vastgeroeste systemen uitdagen. Ik richtte een studio in voor zijn mediakanaal, filmde interviews, monteerde documentaires en groeide ondertussen als videograaf en fotograaf. Zo vond mijn liefde voor visuele storytelling—opnieuw aangewakkerd in de Amazone—een nieuw anker, volledig toegewijd aan bewustzijn en collectief ontwaken, in lijn met de missie die ik me weer herinnerde.

Een hechte samenwerking werd geboren — en groeide uit tot een diepe vriendschap, waaruit uiteindelijk mijn eigen video- en fotografiebedrijf ontstond: Eleven Monkeys.

Zuid‑Afrika

Na verloop van tijd, via Earth Matters, kwam een nieuw land op mijn pad: Zuid-Afrika. Ik wist niet waarom—alleen dát ik erheen moest. Mijn Braziliaanse vriend stopte nog vlug een Kambo‑stick in mijn tas – "voor het geval dat." zei hij. Maar tussen savanne en oceaan had ik geen plan om te werken met het medicijn. Tot ik een jonge reiziger ontmoette die door een insect was gebeten en in een allergische storm terechtkwam. Na aarzeling besloot ik hem met Kambo te helpen. Zijn opluchting ging als een vuurtje rond. Plots verschenen mensen uit alle hoeken van het land. Zonder promotie groeide het werk dag na dag; Kambo was de boodschapper, ik slechts de hoeder.

Na die periode keerde ik weer terug naar Europa. Ik vertelde mijn Braziliaanse vriend wat er was gebeurd. Hij luisterde, knikte, en zonder veel woorden legde hij de stick in mijn handen. “Jij bent nu de hoeder in dit land,” zei hij. Zijn cirkel was rond, de mijne begon. In dat eenvoudige gebaar veranderde alles. Ik schrok; mijn hoofd riep nee, maar diep vanbinnen klonk een helder ja. Sindsdien kruisten duizenden mensen mijn pad – zonder reclame, enkel op de steeds luider wordende roep van de kikker.

Qi‑Yo – Het Lichaam als Tempel

Maar mijn roep om gronding werd ook luider. Mijn spieren verlangden naar een taal van routine, adem en beweging – iets dat de inzichten van het medicijn in bot en pees kon verankeren. Toen verscheen Qi‑Yo Yoga op mijn pad: een alchemie van yoga, kung‑fu en qigong, gecreëerd door de Bulgaarse martial‑arts‑meester Agung Sanga. Het klonk in mij als een vergeten mantra. Mijn oude liefde voor krijgskunst laaide weer volledig op.

Ik pakte opnieuw mijn tas en reisde naar Kroatië, naar een afgelegen eiland waar Agung een maand lange intensieve training gaf. Vier weken leefden we discipline: zonsopgang‑meditaties, vormtrainingen tot het lange licht, stilte in de avond. We zweetten, lachten, zwegen – en werden vrienden.

Na die maand besloten we samen verder te reizen. Onze eerste bestemming: de bergen van Bosnië, waar we Qi‑Yo naar de voet van de Visoko‑piramide brachten. Op die geladen grond filmde ik mijn eerste documentaire voor Eleven Monkeys – een samensmelting van beweging, beeld en oeroude archeologie.

Van daaruit leidde onze weg naar China en Nepal, waar we zij aan zij verder trainden. Elke les werd een brug—laag voor laag—tussen lichaam en geest, discipline en intuïtie, vorm en vormloosheid. Deze reizen vormden niet alleen mijn oefeningen; ze verankerden me dieper in mezelf.

Later volgde Mexico – het turquoise hart van Bacalar. Tussen de zeven tinten blauw van het ‘Lagoon of Seven Colors’ gaven we zonsopgang‑sessies op een houten steiger, lieten we Qi‑Yo‑flows samenvloeien met het kabbelende water en ademden we de warme lagune in als levende prāna. Het meer werd spiegel en leraar; iedere beweging een gebed.

Met elke reis verstevigde mijn wortel in het lichaam. Tot op de dag van vandaag werken Agung en ik samen – broeders op het pad van adem, beweging en stilte.

Terugkeer – De Geboorte van Reboot360

Terug in Groningen kwam alles weer samen: Kambo, plant medicijnen, Qi‑Yo, ritueel en film – vijf draden die één adem wilden worden. Alles wat ik onderweg had ontmoet wilde samenvallen: de helende kracht van eenvoud en natuur, de visioenen uit de jungle, de broederschap met mijn Braziliaanse vriend, de discipline van Agung Sanga, én het story tellende oog en onze gedeelde missie die ik samen met Arjan Bos heb geslepen.

Uiteindelijk vond ik grond in Orvelte, Drenthe – stilte tussen oude eiken. Daar groeide Reboot360. Hier komen alle draden samen: de rauwe, onvoorwaardelijke liefde uit de Amazone, de aardse discipline van de kikker, de adem en beweging van Qi‑Yo, de kracht van zelf-zorg routines en het licht van storytelling. Opnieuw brak een nieuw hoofdstuk aan. En misschien… was alles tot nu toe nog steeds slechts de warming-up voor wat werkelijk komen gaat.

Reboot360 is het levende antwoord op mijn gelofte – een plek waar die liefde handen en voeten krijgt, zodat ook jij je herinnert wat nooit verloren ging.

Vanuit deze basis blijf ik in beweging: ik begeleid retraites en trainingen in Nederland en Brazilië, bied 1-op-1 coaching aan en put uit de wijsheid van iedereen die ik heb ontmoet, en ga ontmoeten om mijn ervaring te verrijken en mijn missie te verfijnen.

In het bijzonder wil ik iedereen bedanken die mijn pad heeft gekruist. De vreemden. De planten en de dieren. Mijn vrienden. En de duizenden mensen die mij hun vertrouwen schonken, die de moed hadden om zich open te stellen en kwetsbaar te zijn tijdens de sessies. En ook mijn ouders—die mij in deze wereld brachten, en me later hielpen om weer thuis te komen.

Maar ook jij. Als je tot hier hebt gelezen, dan hoop ik dat dit verhaal iets in je heeft aangeraakt—iets tijdloos, iets echts. Misschien een herinnering aan wie je in wezen al bent. Niet om te doen wat ik heb gedaan, maar om je eigen pad te herinneren. Want als dit verhaal je heeft geraakt, dan draagt iets in jou al het antwoord.

Mijn verhaal is geen uitzondering; het is een herinnering. We kunnen vergeten wie we zijn—en we kunnen het ons opnieuw herinneren. “Kom toch thuis.”

Ik dank jou, lieve medereiziger, voor wie je bent.

From Darkness to Mission: My Journey Around the World and the Magic That Unfolded – The Story behind Reboot360